«Η ΑΥΡΑ ΤΟΥ ΝΙΚΗΤΗ», part 1: Παιδείας Μάθημα
Βρισκόμουνα στο σπίτι ενός φιλικού μου ζευγαριού που έχει ένα παιδί κάπου 1 ½ ως 2 ετών. Ο «παρέας» με τη γυναίκα του ήταν στη κουζίνα και με άφησαν να προσέχω το μικρό. Όπως όλα τα νεαρά της ηλικίας του, έτσι και αυτός έχει το συνήθειο όλα να τα εξερευνά, να τα μετακινεί, να τα ρίχνει στο πάτωμα (προς μεγάλη χαρά του –στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού –μπαμπά του), να δοκιμάζει ότι φαγητό ή ποτό βλέπει τους άλλους να καταναλώνουν, κλπ.
Όταν ο μικρός πλησίαζε επικίνδυνα σε ρευματοδότες, σταχτοδοχεία, αναπτήρες, κλπ. έπρεπε φυσικά να τον πείσω να μην το κάνει αυτό ή να απομακρύνω το επίμαχο αντικείμενο ή τον ίδιο. Αν το παιδί έχει απορία πιστεύω πως πρέπει να του εξηγείς, να του τη λύνεις… δεν μπορείς όμως να ρισκάρεις μια ηλεκτροπληξία ή ένα έγκαυμα Η ένταση των διαμαρτυριών του –όπως και σε όσες περιπτώσεις η μαμά / ο μπαμπάς δεν του κάνουν τις χάρες, π.χ. να τον ανασηκώνουν στις αγκάλες τους –είναι πάντοτε αρκετή για να τσακίσει τα νεύρα ακόμη και ενός καλά εκπαιδευμένου παιδαγωγού.
Επεκτείνοντας πάνω στις απόψεις της Αντλεριανής ψυχολογίας (http://en.wikipedia.org/wiki/Alfred_Adler) αλλά και στις σκέψεις των οπαδών της «Object-Relations» θεωρίας (http://en.wikipedia.org/wiki/Object_relations_theory), ένα μικρό παιδί που έχει ανάγκη να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του έρχεται αντιμέτωπο με μια δύσκολη κατάσταση. Οι γύρω του ενήλικες είναι «ικανοί» και έχουν «πρόσβαση» ενώ το ίδιο είναι «ανίκανο» και στερείται «πρόσβασης». Εάν ένας ενήλικας θέλει να φάει ή να αρπάξει ένα αντικείμενο από ένα ψηλό τραπέζι ΜΠΟΡΕΙ. Το νεαρό άτομο όμως αδυνατεί –τουλάχιστον χωρίς μεσολάβηση άλλου –να ικανοποιήσει βασικότατες ορμές & επιθυμίες. Πιστεύω πως σε τέτοιες ηλικίες δημιουργείται η βάση για την μετέπειτα τάση των ανθρώπων για θαυμασμό του ατόμου που «έχει πρόσβαση και ικανότητα». Αλήθεια, πόσο διαφέρει ο θαυμασμός –και πιθανόν η ζήλια –που νοιώθει ένα άτομο μπροστά στη θέα ενός James Bond (…που κατατροπώνει όλους τους «κακούς», ξεγελά τον κάθε αντίπαλο, σώζει την Damsel-In-Distress κουτουπώνοντας μερικές άλλες στο ενδιάμεσο, πηδάει [έχεχεχε] από αεροπλάνο και προσγειώνεται ατσαλάκωτος –χωρίς καν να ιδρώσει ή να του χαλάσει το μαλλί –στα δυο του πόδια…) από αυτό που πιθανόν να νοιώθει ένα μωρό βλέποντας τον δυνατό, έμπειρο, «ικανό» πατέρα του να κάνει αυτό που θέλει, όταν το θέλει και όπως το θέλει;
Εδώ βέβαια εναπόκειται στις γνώσεις και το ενδιαφέρον των γονέων να βρούν τη σωστή ισορροπία …έτσι ώστε το παιδί να προστατεύεται αλλά και να αναπτύξει την αυτό-εκτίμηση του, να αντιληφθεί τα όρια του αλλά και τα «όρια» μεταξύ του ιδίου και των γύρω του… τα όρια δηλαδή μεταξύ των αναγκών & επιθυμιών του και των αντιστοίχων αναγκών και επιθυμιών των «άλλων».
Το σημαντικό –πάντα κατά την άποψη μου –είναι ο Άνθρωπος να κτίζει μια τέτοια δεξαμενή γνώσεων και εμπειριών που να του επιτρέπει μια ομαλή μετάβαση από το βρεφικό στάδιο στην ενηλικίωση… πορεία που πρέπει να περιλαμβάνει μια σωστή αντίληψη των εννοιών «επιθυμία», «ικανότητα», «πρόσβαση», κ.ο.κ. Δυστυχώς, στο έτος 2006 και στις «Δυτικού Τύπου Κοινωνίες της Ελεύθερης Αγοράς» (είτε στην Κεφαλή αυτού του Χώρου, δηλαδή τις Η.Π.Α., είτε στο πρωκτό του, δλδ. στη Νήσο Κύπρο) ή όλη κουλτούρα και οι κοινωνικές δομές μας όχι μόνο δεν φροντίζουν για μια τέτοια σωστή πορεία αλλά αντιθέτως… ενθαρρύνουν μια μόνιμη παρέκκλιση, μια σχεδόν νευρωτική διάταξη της ανθρώπινης προσωπικότητας … η οποία εξασφαλίζει τη «θεοποίηση του ικανού», εγκαθιδρύει την «ψευδαίσθηση της τελειότητας» και νομιμοποιεί την «υπεροχή ως τρόπο ζωής»… στήνοντας έτσι τους βασικούς πυλώνες της Ελεύθερης Αγοράς.
Μιας Ελεύθερης Αγοράς όμως που χρειάζεται να μεγαλώνει συνεχώς όχι μόνο προς τα έξω αλλά και ως προς το βαθμό που διέπει όλες τις εκφάνσεις της Ανθρώπινης Κατάστασης.
Υπάρχει κίνδυνος εδώ….
Όταν ο μικρός πλησίαζε επικίνδυνα σε ρευματοδότες, σταχτοδοχεία, αναπτήρες, κλπ. έπρεπε φυσικά να τον πείσω να μην το κάνει αυτό ή να απομακρύνω το επίμαχο αντικείμενο ή τον ίδιο. Αν το παιδί έχει απορία πιστεύω πως πρέπει να του εξηγείς, να του τη λύνεις… δεν μπορείς όμως να ρισκάρεις μια ηλεκτροπληξία ή ένα έγκαυμα Η ένταση των διαμαρτυριών του –όπως και σε όσες περιπτώσεις η μαμά / ο μπαμπάς δεν του κάνουν τις χάρες, π.χ. να τον ανασηκώνουν στις αγκάλες τους –είναι πάντοτε αρκετή για να τσακίσει τα νεύρα ακόμη και ενός καλά εκπαιδευμένου παιδαγωγού.
Επεκτείνοντας πάνω στις απόψεις της Αντλεριανής ψυχολογίας (http://en.wikipedia.org/wiki/Alfred_Adler) αλλά και στις σκέψεις των οπαδών της «Object-Relations» θεωρίας (http://en.wikipedia.org/wiki/Object_relations_theory), ένα μικρό παιδί που έχει ανάγκη να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του έρχεται αντιμέτωπο με μια δύσκολη κατάσταση. Οι γύρω του ενήλικες είναι «ικανοί» και έχουν «πρόσβαση» ενώ το ίδιο είναι «ανίκανο» και στερείται «πρόσβασης». Εάν ένας ενήλικας θέλει να φάει ή να αρπάξει ένα αντικείμενο από ένα ψηλό τραπέζι ΜΠΟΡΕΙ. Το νεαρό άτομο όμως αδυνατεί –τουλάχιστον χωρίς μεσολάβηση άλλου –να ικανοποιήσει βασικότατες ορμές & επιθυμίες. Πιστεύω πως σε τέτοιες ηλικίες δημιουργείται η βάση για την μετέπειτα τάση των ανθρώπων για θαυμασμό του ατόμου που «έχει πρόσβαση και ικανότητα». Αλήθεια, πόσο διαφέρει ο θαυμασμός –και πιθανόν η ζήλια –που νοιώθει ένα άτομο μπροστά στη θέα ενός James Bond (…που κατατροπώνει όλους τους «κακούς», ξεγελά τον κάθε αντίπαλο, σώζει την Damsel-In-Distress κουτουπώνοντας μερικές άλλες στο ενδιάμεσο, πηδάει [έχεχεχε] από αεροπλάνο και προσγειώνεται ατσαλάκωτος –χωρίς καν να ιδρώσει ή να του χαλάσει το μαλλί –στα δυο του πόδια…) από αυτό που πιθανόν να νοιώθει ένα μωρό βλέποντας τον δυνατό, έμπειρο, «ικανό» πατέρα του να κάνει αυτό που θέλει, όταν το θέλει και όπως το θέλει;
Εδώ βέβαια εναπόκειται στις γνώσεις και το ενδιαφέρον των γονέων να βρούν τη σωστή ισορροπία …έτσι ώστε το παιδί να προστατεύεται αλλά και να αναπτύξει την αυτό-εκτίμηση του, να αντιληφθεί τα όρια του αλλά και τα «όρια» μεταξύ του ιδίου και των γύρω του… τα όρια δηλαδή μεταξύ των αναγκών & επιθυμιών του και των αντιστοίχων αναγκών και επιθυμιών των «άλλων».
Το σημαντικό –πάντα κατά την άποψη μου –είναι ο Άνθρωπος να κτίζει μια τέτοια δεξαμενή γνώσεων και εμπειριών που να του επιτρέπει μια ομαλή μετάβαση από το βρεφικό στάδιο στην ενηλικίωση… πορεία που πρέπει να περιλαμβάνει μια σωστή αντίληψη των εννοιών «επιθυμία», «ικανότητα», «πρόσβαση», κ.ο.κ. Δυστυχώς, στο έτος 2006 και στις «Δυτικού Τύπου Κοινωνίες της Ελεύθερης Αγοράς» (είτε στην Κεφαλή αυτού του Χώρου, δηλαδή τις Η.Π.Α., είτε στο πρωκτό του, δλδ. στη Νήσο Κύπρο) ή όλη κουλτούρα και οι κοινωνικές δομές μας όχι μόνο δεν φροντίζουν για μια τέτοια σωστή πορεία αλλά αντιθέτως… ενθαρρύνουν μια μόνιμη παρέκκλιση, μια σχεδόν νευρωτική διάταξη της ανθρώπινης προσωπικότητας … η οποία εξασφαλίζει τη «θεοποίηση του ικανού», εγκαθιδρύει την «ψευδαίσθηση της τελειότητας» και νομιμοποιεί την «υπεροχή ως τρόπο ζωής»… στήνοντας έτσι τους βασικούς πυλώνες της Ελεύθερης Αγοράς.
Μιας Ελεύθερης Αγοράς όμως που χρειάζεται να μεγαλώνει συνεχώς όχι μόνο προς τα έξω αλλά και ως προς το βαθμό που διέπει όλες τις εκφάνσεις της Ανθρώπινης Κατάστασης.
Υπάρχει κίνδυνος εδώ….
Labels: Η ΑΥΡΑ ΤΟΥ ΝΙΚΗΤΗ
7 Comments:
Ενδιαφέρον, προσεγμένο και καλογραμμένο ποστ αν και ομολογώ ότι το πολύχρωμο κουράζει λίγο τα μάτια μου. Όπως κατανοώ εγώ το κείμενό σας, η προβληματική που αναπτύσσετε εδώ έχει σημαντική θέση στις κριτικές της ιδεολογίας της επιβίωσης από τους Αντόρνο-Χορκχάιμερ και στην επανεπεξεργασία τους από τον Φρέντρικ Τζέιμσον. Ίσως θα σας ενδιέφερε να δείτε μια παρόμοια με την δική σας προσέγγιση αλλά από την σκοπιά των παραπάνω στις αναρτήσεις "Περί Ηλιθιότητας" και "Η διπλή συντριβή των αδυνάτων" στο Radical Desire.
Θα προσπαθήσω να εντοπίσω τους συγγραφείς και θα εξετάσω και τις αναρτήσεις.
Διαβάσατε μόνο το τελευταίο (πρώτο) ή όλα τα κείμενα;
Το πολύχρωμο είναι "αΰπιν" μου, αν και παραδέχομαι ότι στις αρχές δεν είχα βρει τον τρόπο να το κάνω αυτό πιο υποφερτό.
Άμα ένα κείμενο είνα πολύ ομοιόμορφο, ίδιοι χαρακτήρες, ίδιοι χρωματισμοί και χωρίς συχνό σπάσιμο από παραγράφους... το μυαλό μου αποφεύγει να το επεξεργαστεί.
Εντάξει, γούστα είναι αυτά:-)
Ναι, προς το παρόν, μόνο την πρώτη. Σιγά-σιγά.:-)
ΣωστοΣ
"ΑΝΑΚΑΤΩΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ" ΜΕ ΤΟΥΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ! ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟ! ΔΕ ΒΓΑΖΕΙΣ (ΚΑΙ ΔΕ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ) ΑΚΡΗ ΜΕ ΕΤΣΙ ΑΝΑΚΑΤΩΜΑ! ΛΥΠΟΥΜΑΙ ΠΟΛΥ...
Εχέστην.
@ 31.153.21.XXX
14:07:05 hlithioagrino.blogspot.com/2006/11/part-1.html
14:08:02 www.blogger.com/comment.g?blogID=36779065&postID=116347612364520526&isPopup=true (Exit Link)
Είδα και από που ήρθες την πρώτη φορά, είδα και που πήγες μετά. ‘Ήρθες από «Αντρέα Σταύρου» και μετά έφυγες για «Κακομούτσουνο» και «Στροβολιώτη».
Είδα και το χρόνο που ξόδεψες για να "διαβάσεις" πριν βγάλεις τη χολή σου. Κάτω από ένα λεπτό.
Σήμερα πάλι εδώ. Εμμονέεεεεεςςςςς!
Αρχίσαμε τα ίδια με τις εμμονές σου και των ομοίων σου... όπως στις προεδρικές του 08;
Να ενοχλήσουμε τους "γνωστούς" και να συμπληρώσουμε τον κατάλογο με νέους υποψήφιους ενοχλητικούς;
Θα πάρεις τα 3 μου... κέρατα.
Post a Comment
<< Home