LuNation

Τα μυαλά έπαψαν από καιρού να δείχνουν το φεγγάρι, κατάλαβαν πως κοιτάμε το δάκτυλο. Συγκεκριμένα το κοιτάμε την ώρα που φυλλομετρά δέσμες χαρτονομισμάτων. Οι περισσότεροι τις μετράμε να φεύγουν … σαν τα χρόνια μας. Έξι σήμερα. Μέχρι τις 20 … μετράς δεκατέσσερις για να πιάσεις ακόμα ένα εφτά. Σήμερα βρήκε να βγει βόλτα το φεγγάρι… μα εσύ το έχεις από χτες έγκλειστο σε σκοτεινή θαλάμη. Κοίτα ρε σύμπτωση, 147 μέρες απομένουν λέει για το τέλος ενός κανονικού χρόνου. Κοιτάς την ημερομηνία στην άκρη της εφημερίδας. Θυμάσαι βρε ταλαίπωρε που ξύπνησες ιδρωμένος μια νύχτα και σε έπιασε η αγωνία γιατί δεν θυμόσουνα τι χρονιά ήταν; Πάλι την εφημερίδα κοίταξες. Α! • Χιροσίμα! Σήμερα δεν είναι; Έγραψες –εμμέσως –πέρσι γι’ αυτήν, τι να λες τα ίδια πάλι. Άκρα του τάφου σιωπή. Όχι άλλες Χιροσίμα…

Ένα φεγγάρι • γυροφέρνει τις γειτονιές, κάνει να θέλω να πνίξω την αγάπη μου για να μπορώ να ζήσω ελεύθερο σκυλί … κάνει να παλιώνουν θάλασσες οξέων και ποτάμια αλκαλικά … έτσι, για να • σεληνιάζει τον Παστέρ μέσα απ’ τον τάφο του … κάνει γραφιάδες • αλλόκοτα να συλλογίζονται .… κάνει τους μεταμεσονύκτιους εκφωνητές μακρόσυρτα να προ(σ)φέρουν τα τραγούδια τους και τον σχιζοφρενή ακροατή να περιστρέφει αδιάκοπα το ρυθμιστή σαν φεγγάρι που έχει χάσει τον μπούσουλα … έκανε και την Είθα να • πλανευτεί με ντόπιου ξυλουργού το όργανο. ..............................Έλα, γεια μας…............... .......... .............................•............................ Προσευχή Όξινη: Αχ, Luna Loca… κι’ αν δεν σηκώσεις τα ύδατα να μας πνίξεις όλους, να ησυχάσουμε… κάνε τουλάχιστον αυτή την υγρασία να ντυθεί βροχή ασταμάτητη, μπας και πλυθούν λιγάκι τα μυαλά και μάθουν πάλι να στρέφουν τα μάτια σε ‘σένα.