Το Ηλίθιο Αγρινό εξιστορεί μασουλόντας γελαστά αγκάθια...
(ΑΦΑΣΙΑ IV)
Thursday, June 30, 2011
ΚΟΜΒΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ
Τηλέφωνο από φιλενάδα στην Αθήνα, μου εξιστορούσε πως Τρίτη βράδυ στο Σύνταγμα χόρευε ο κόσμος παρά την συνεχόμενη βροχή από χημικά και το ανελέητο ξύλο,για τους • Tiger Lillies,«δεν θα τ’ άντεχες αυτό γεράκο μου»,για την αυτο–οργάνωση και την αλληλεγγύη απ’ τη μια,για τους τσαμπουκάδες και την «διάσταση απόψεων» απ’ την άλλη, ένας να βαράει το τύμπανοκαι άλλος παραδίπλα να πετάει πέτρες.
Πιάσαμε σειρά τις δικές μας διαφωνίες,«ρε ‘συ, άμα επιλογές είναι το τύμπανο και η πέτρα τότε μιλάμε για αδιέξοδο»,συζητήσεις για το τι εστί «πραγματικό χρέος»και τι θα γίνει άμα δεν υπάρχουν λεφτά για συντάξεις και πληρωμές,πως δεν φτάνει μια Τράπεζα Χρόνου για να λύσει τα προβλήματα,πως δεν φταίει ο κόσμος αν του έχουν στερήσειτις πιο αναγκαίες δεξιότητες και πρέπει τώρα να μαθαίνει μόνος του απ’ την αρχή, πως…
Ύστερα πιάσαμε τα προσωπικά,κάτι για επιδοτούμενα μαθήματα,κάτι για βιολογικό μαγειρειό,το κουνελάκι που έκανε κατάληψη του κρεβατιού,ανέβα εσύ πάνω ρε,εγώ δεν την αντέχω την πατρίδα πια,μάτια μου…στην Εριδώνα δεν σφάζουνε αρνιά.
Κάποια στιγμή ξεφυσάς,παίρνεις ύφος σοβαρόκαι με κινήσεις παλαίμαχου πυγμάχου και παλιάτσου μαζί … χτυπάς τα δικά σου αδιέξοδα στη (δικιά σου) μούρη:
Βρισκόμαστε σε Κομβικό Σημείο, πρέπει να ληφθούν αποφάσεις, να παρθούν μέτρα, πρέπει οι πράξεις μας να είναι στοχευμένες πρέπει… πρέπει… πρέπει να κάνουμε Στροφή 180
Tuesday I hate, oh Tuesday, ain't no girls on the streets Tuesday it ain't good for nothing drinking beer, watching TV
…που λέει και ο ποιητής. (JJ Cale)
Τρίτη –ημέρα τελετών – και βάλθηκες ξανά να φορέσεις (σ)το κεφάλι σου πλεξούδες με λίγες τρίχες που απέμειναν εισόδους και εξόδους να φυλάνε σε αρχέγονες σπηλιές , ξεφτισμένοι φύλακες–ξωτικά ίδια φθαρμένης πίστης , οι τελευταίοι των Μοϊκανών ενός αγώνα που νόημα δεν έχει –ούτε ψάχνει – πια.
Τα πιάνεις στα χέρια σου, τα νοιώθεις να σπάνε, να ξεψυχάνε μ’ ένα μουγκρητό σιωπής που μοιάζει σαν προάγγελος • όλων των φεγγαριών του θέρους.
(«Δεν πειράζει, έτσι θα τελειώσω γρήγορα», παρηγοριέσαι.)
Μα ετούτο το καλοκαίρι, τι δικό σου, το προσωπικό, • δεν λέει να ‘ρθει, ξέμεινε λένε σε κάποια πλατεία, αγανακτισμένο κι’ αυτό, επιμένει να σε χρήσει προφήτη που ήθελες να στήσεις απ’ το Μάη κηδείες με απόθεση στεφάνων, αψηφώντας την αιώνια προσδοκία κάποιου Σεπτέμβρη.
Ε, λοιπόν, εσύ θα κηρύξεις Καλοκαίρι με το έτσι θέλω κι’ ας σε ξεγέλασε η πρώτη έξοδος του Ιούνη, παραμονές κατακλυσμού.
Όχι μάτια μου, δεν μιλάω μόνο για τον καιρό. Ούτε για την πολιτική, αυτή μας μάρανε τώρα. Αρκετά αφήσαμε την διαχείριση του συναισθήματος στους επαγγελματίες. Θα φτιάξουμε δικά μας ψέματα ρε! Λιακάδα,καύσωναςσου λέω… ναι ρε… και βροχή κι ανεμοστρόβιλος μαζί, έτσι το θέλουμε το καλοκαίρι μας ρε… Σάμπως και τα δικά τους ψέματα είναι λιγότερο γκαγκά.
Καιρό είχε να κάνεις τέτοια δουλειά με την κόμη σου. Εδώ που τα λέμε, είχε καιρό να κάνεις την όποια εργασία. Βρέθηκε όμως μια ψευτοδουλειά, περισσότερο την έκανες από υποχρέωση σε φίλο, θυμήθηκες γιατί καταριέσαι τους προγόνους που εγκατέλειψαν τη Γη, το χωράφι, τ’ αμπέλια και τον τρύγο, θυμήθηκες μετά πως θέλεις «• να πνίξεις την αγάπη σου για να μπορείς να ζήσεις ελεύθερο σκυλί», κι αυτή το δείλης απορούσε γιατί ωρυόμενος την έβριζες.
Τώρα κοντεύεις να τελεύσεις με το δέσιμο κι’ αναρωτιέσαι … ποια τάση αυτοκτονική σε σπρώχνει να φοράς τα τρίχινα διακριτικά την στιγμή ακριβώς που οι ορδές των αγρίων «πολιτισμένων» περικυκλώνουν.
Εβρισκόμενος ήδη εν μέσω τόπου χλοερού, σε ανεμοδαρμένα υψίπεδα των Άνδεων του μυαλού σου, εκείνη η σκρόφα –της (παρα)νόησης «φωνή» – σου ψιθυρίζει μες ‘τ’ αυτί πως «όλα τριγύρω εχθρός, κανένας σύμμαχος, καμιά φυλή, όλα μαζί ατσάλινη αλυσίδα στα πόδια, στα χέρια, στο μυαλό… φύγε, φύγε, φύγε».
B.B. King and John Lee Hooker –in BB’s “Blues Summit” – perform the classic “You shook me” (by Willie Dixon / J.B. Lenoir). First recording by Earl Hooker (& Muddy Waters on overdubbed vocals). Other renditions by Willie Dixon, Led Zeppelin, Jeff Beck, the Black Crowes and many more…
You know you move me baby, just like a hurricane Oh, you know you move me darling, just like an earthquake moves the land
Λοιπόν, ομολογώ πως δεν κατάλαβα πότε ακριβώς κατέβηκαν αι Ιπτάμενοι Δίσκοι πάνω από το Σύνταγμα. Τι; Δεν τους είδατε;
Ε, τότε γιατί αυτή η εμμονή στον όρο «απλοικτ..», «παλιοκτ…», χρουμφ… άιντε, θα το πω μια φορά και άλλη δεν το ξανακούτε… «απολιτίκ»;
Ακομμάτιστος ναι, να το καταλάβω, ανένταχτος –για λόγους εντελώς ιδιοτελείς – επίσης.
Αλλά το «ακατανόμαστο» πως προέκυψε;
Μήπως οι «Αγανακτίστας» ήρθαν από τον πλανήτη Άρη; Δεν έλαβαν την ίδια ελληνική παιδεία; Δεν έγινε το μυαλουδάκι τους πουρές από τα ίδια (μπλέντερ μαζικής εξαπάτησης) ΜΜΕ; Οι σκέψεις και οι πράξεις τους δεν επηρεάζονται –δια της σύμπλευσης ή της αντίδρασης – από κάποιο περίγυρο όπως οικογένεια, συμμαθητές, καθηγητές, εργοδότες, συνάδελφοι, φίλοι, κλπ;
Μήπως είχαν τρόπο να εξαφανίζονται στιγμιαία όποτε συνέβαινε κάτι που θα μπορούσε να επηρεάσει τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους, όπως π.χ. οι πτώσεις των μισθών και η άνοδος του κόστους ζωής, τα σκανδαλο–ρεζιλίκια της Μαμάς Ελλάδος, τα γεγονότα του Δεκέμβρη 2008;
Όχι, ε; Επομένως… φέρουν –στον Α΄ ή Β΄ βαθμό – και αυτοί θέσεις και προκαταλήψεις, τάσεις εμφανιζόμενες συχνά στην πολιτικοφιλοσοφική τους πυξίδα, συμπάθειες και αντιπάθειες.
«Η ίδια πραγματικότητα υπάρχει και μας συνθλίβει». (Αδιέξοδο,«Εναλλακτική Λύση»)
Όταν δηλαδή τα «βαρόμετρα» που σερβίρουν οι ΜΜΕτζήδες παρουσιάζουν την όποια τάση στον γενικότερο πληθυσμό, π.χ. για ξενοφοβία ή πτηνοφοβία ή αγγουροφοβία ή δεν ξέρω και ‘γω τι άλλο, το λογικό συμπέρασμα θα πρέπει να είναι ότι η μερίδα του συνόλου που φέρει αυτή την τάση ανήκει εξ ολοκλήρου στους άμεσα πολιτικοποιημένους;
Κι’ αφού βαφτίζουμε την καθημερινή συνειδητοποίηση των αδιεξόδων ως «επανάσταση», ας συνταγογραφήσουμε αυτή την παλιά «ριζοσπαστική θεραπεία» σε δόσεις ανά οκτάωρο, το πρωί επανάσταση θαλασσί, το μεσημεράκι σμαραγδί και το βραδάκι μαυροκόκκινη.
Να δοθεί επιτέλους απάντηση στο πανάρχαιο ερώτημα: «μπλε χάπιή κόκκινο χάπι»; Όλα δικέ μου, όοολλααά!
Θα ήθελα να δω αν ανέβαιναν –θεωρητικά μιλώντας πάντοτε – οι μισθοί κατά 200 ευρώ και έπεφταν τα βασικά αγαθά κατά 1 – 1.5 μαζί με την ανεργία, τότε πόσοι θα έμεναν στο Σύνταγμα και πόσοι πατριωτικοεπαναστατοπατέρες θα τολμούσαν να πουν «αφυπνίσθησαν οι Μάζες», αέρα, αέρα, στα όπλα, στα όπλα, και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Πάντως, παρά την φοβοελπίδα μου για κάθοδο των εξωγήινων, στο Σύνταγμα και στις άλλες πλατέες μέχρι τώρα θεάθηκαν μόνο Εγνωσμένης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα να προσεγγίζουν.
Τώρα, ποια από όλες αυτές είναι η ορίτζιναλ συνταγή για Kentucky Fried Chicken, Κύριος οίδε… άιντε, μπορεί και η Λουκά!
Ε, ρε ένας Johnny Rotten που μας αξίζει, να στριγγλίζει παράφωνα «Πάμπλικ Ίιιιμμμεεεεηητζζζζζζζ» και ‘μεις τα στουρνάρια να στεκόμαστε σαν χάννοι με το στόμα ανοικτό και να αναρωτιόμαστε «τι άραγες να θέλει να πει ο ποιητής»…
Ξέρετε τι συμπέρασμα βγάζω εγώ;
Κάποια αρκούδα ευτραφής πρέπεινα έχεσεστο δάσος και μαζεύτηκαν τόσες μύγες.
Ουγκ!
***
Πάμπλικκκ Ίιιιιμμμεεεηηηηηητττζζζζ…
Καπελώματα και αντικαπελώματα, ελευθερία της έκφρασης και ελευθερία στις –πολιτικής φύσεως – αλλεργίες, γα@# την αρκούδα μου, γ@#ώ!
Αντικομουνισμό και φανατίλα • βλέπουν οι μεν, ένεκα της αρνητικής διάθεσης απέναντι σε μπαντιέρες άλλες από την γαλανόλευκη.
(Κάποιοι φάνηκαν αρκετά έξυπνοι ούτως ώστε να μην κάνουν διείσδυση ανεμίζοντας την αναλογική μπαντιέρα και εισχωρούν στον ψηφιακό συρφετό με άσσους και μηδενικά.)
Προσπάθεια για καπέλωμα, • βλέπουν οι δε, αναφερόμενοι στους κομματικούς, τα γκρουπούσκουλα και τις μεμονωμένες τρελλάρες που δεν ξεκινούν το ποίημα με τους στίχοι, «εγώ εξωγήινος είμαι, δεν έχω καμία σχέση, καμιά άποψη, μόνο αγανάκτηση αδελφέ μου».
Καλά βρε μπουμπούνες, το «αμεσοδημοκρατικό» που πιπιλάνε διάφοροι αυτές τις μέρες, θεοποίηση της πλειοψηφίας και καπέλωμα της μειοψηφίας δεν είναι;
Διότι όλοι θέλουμε την ελευθέρια και την ευτυχία αλλά όλοι, μα όλοι μας, ε… όπως εμείς την καταλαβαίνουμε. Όχι όμως μόνο για «εμένα» αλλά για «εμάς». Παρτούζα η Ονείρωξη.
( Άμα δε δεν μας βγαίνει η παρτούζα στο εθελοντικό ενδέχεται τα πράγματα να γίνουν και πιο ζόρικα. Δια τούτον εγώ είχα πάντοτε επιφυλάξεις δια τα «μαζικά». )
Και ξέρετε ποιοι φταιν για όλα αυτά…
Nαι, σωστά το μαντέψατε!
Οι Αμερικάνσκι, με εκείνα τα αισχρά δικαστικά δράματα και τις κοινωνικού περιεχομένου προπαγάνδες, όπου ο αδικημένος Ήρωας σε μια απέλπιδα προσπάθεια αγορεύει με λόγο εμπρηστικό (αχ, βρε σπίθα) ή μελιστάλακτο, καμία σημασία, και πείθει –ναι, πείθει – την ερωμένη και τους ένορκους μαζί, μαζί και τον ιερέα, τα Όργανα κι’ αυτά μαζί, την εργατιά, την αγροτιά, τους Λούμπεν, την διανόηση… αχχχχ, την διανόηση, την παρανόηση μαζί, ναι… μαζί… όλοι μαζί, έτσι προστάζει η εποχή.
«This is what you want, this is what you get…» (P.i.L., «the Order of Death»)
Όλοι περιμένουν την –όποια – «επανάσταση», κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του σεντονιού που τον καθένα μας σκεπάζει.
Που ‘σαι ρε Μόρρισον να δεις πλατέες και κοσμάκη, πρόθυμο ακροατήριο για τους μαϊμουνιές σου; Ήσουνα –πράγματι – Πολύ Προχώ.
***
Κύριοι και κυρίες, αφού μπήκε ήδη καλοκαίρι… εγώ συμπεραίνω πως κίνηση μία σας απομένει.
Εγκαταλείψτε τις Πλατέες, οι Πόλεις έχουν ήδη αλωθεί.
(Θα στείλει λέει κι’ ο Ομπάμα τουρισμό, θα βρούνετα νησιά, τις παραλίες, τα βουνά αφύλακτα. Προσοχή ! )
Επί του γενικού, μια τελευταία σημείωση, μια υποψία –ελπίζω άκαρπη. Η της «ελεύθερης Αγοράς» οικονομία, τα «κάτω στρώματα» τα σπρώχνει στα ψηλά όταν η ανάγκη για κατανάλωση έτσι προστάζει. Τα στέλνει δε πίσω στα χαμηλά, μαζί με παλαιούς και νέους του μέσου στρώματος –και τάξεως αστικής – όταν η ανάγκη είναι πλέον για Στρατιώτες.
Επί του ειδικού τώρα, του προσωπικού.
Εις το προφίλ μου θα δείτε να περιγράφω τη φύση μου ως «ανένταχτη».Ετούτο προέκυψε από μια ανάγκη να (αυτό)προστατευθώ από τον κάθε πρήχτη… που άμα του πεις «μου αρέσει η σκέψη του Αυτου-νού ή του Αλλου-νού»… αμέσως σου φορτώνει την τάδε ή την δείνα σκέψη / ατάκα / θεώρηση του ιδίου, ωσάν να έχεις υπογράψει συμβόλαιο αποδοχής κάθε παπαριάς που ο Α ή Β ιδεολόγος-ιδεογράφος ξεστόμισε. (Πριτς)
Επειδή είναι δύσκολοι οι καιροί… και επειδή το «ανένταχτος» έχει αρκούντως αμαυρωθεί… σκέφτομαι σοβαρά το αυτοταμπέλωμα.
Και επειδή αυτό ίσως να μην φτάνει για να αποφύγω το ιδεολογικό πρήξιμο, θα προσθέσω κάτι ακόμα.
Είχα κάνει μια παραπλήσια δήλωση το 08, μάλλον επαγγελματικής φύσης παρά πολιτικοφισλοσοφικής, δηλώνοντας• Τουρτίστας.
Οπόταν, δια να αποφύγω (πρήξιμο και) συγκρούσεις ιδεολογικές, δεοντολογικές και οντολογικές, θα είμαι Ερυθρόδερμος απόχρωσης DiscordiaNής κάθε Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σαββάτο… ενώ Τουρτίστας θα είμαι Δευτέρα, Τετάρτη και Κυριακή.
Το πρώτο podcast απέθανεν. ( GCast της θειάς σου... ) Για να κλείσει το δεύτερο πρέπει να πιάσετε πάτο...
Πλέον απέθανε και το δεύτερο. Κυρία DivShare... και 'σένα της Θειάς σου!
