« …What a field-day for the heat
A thousand people in the street
Singing songs and carrying signs
Mostly say, hooray for our side…»
Buffalo Springfield, «For What It’s Worth»
Οι συγκρουσιακές καταστάσεις
–όχι πάντα –
αναδεικνύουν «χαρισματικές» προσωπικότητες
στα αντίπαλα στρατόπεδα.
Χαρισματικές σε τι;
Στη σύγκρουση ίσως;
Αυτό που με παραξενεύει είναι η ευκολία
με την οποία κάποιοι αναλαμβάνουν
το ρόλο του στόχου
για χάρη του ΑΚΕΛ…
τη στιγμή που το ίδιο
φαίνεται να μη δίνει δεκάρα τσακιστή
…είτε γι’ αυτούς, είτε για τις ιδέες τους.
***
Υπάρχουν διάφορες ομάδες με –ξεκάθαρα ή συγκεκαλυμμένα –δόγματα περί καθαρότητας της υπέροχης φυλής και δογματικές προεκτάσεις αυτό-ανάδειξης σε καπεταναίους και γκουρού. Που ακολουθεί στρατολόγηση ατόμων «στους αντίποδες του κουλτουριάρη», ατόμων που θα τους νοιάζει μόνο το καθήκον … χωρίς να ζητάνε κάποια επιδοκιμασία ή ψήφους … χμμμ… στρατιωτών δηλαδή.
Οι «άλλοι στρατευμένοι» όμως (π.χ. σε Θύρες και Νεολαίες) δεν είναι οι άμεσοι στόχοι τους. Λεκτικά ίσως, στην πράξη όμως αποτελούν δυσκολότερο στόχο. Προϋπάρχει σε αυτές τις τάξεις οργάνωση και εμπειρία στη σύγκρουση.
Απομένουν … μερίδα αλλοδαπών που δεν προέρχονται από το «δυτικό κόσμο», αναλόγως και της χρησιμότητας τους …κάποιοι δικοί μας φοιτητές με περίεργες ιδέες και κομμώσεις …τα εναλλακτικά παρτσακλά και άλλες μεσοαστικές ή λούμπεν ασθένειες. Αυτοί είναι οι εύκολοι στόχοι.
Τώρα …αν νομίζετε ότι οι σκληροί πυρήνες στις δομές αλλά και στην οργανωμένη βάση του ΑΚΕΛ τρέφουν πολλή συμπάθεια για αυτές τις ασθένειες… σας καλώ να αναθεωρήσετε.
***
Στο μπούκικο της γειτονιάς, στον καφενέ, στο μπακάλικο, στο κομμωτήριο, στο σύλλογο, στους χώρους των κοινών ανθρώπων πέραν από τα καφέ των λεωφόρων και των ξενοδοχείων, εκεί που πιο εύκολα συναντάς τον 40-80 ετών ΑΚΕΛικό της βάσης. Τι ακούτε;
Μήπως λείπουν τα παράπονα για «την άνοδο του εγκλήματος» σε συνδυασμό με «την εισροή αλλοδαπών»; Μήπως απουσιάζει η κριτική για την «παραπαίουσα νεολαία»; Δεν υπάρχουν ρατσιστικά σχόλια; Δεν υπάρχει σωβινισμός;
[ Πρωτίστως, να κοιτάξουμε «μέσα» στους ίδιους τους εαυτούς μας. Ασχέτως κομματικής / πολιτικής τοποθέτησης. Μήπως το «συμφέρον του Έθνους / της Παράταξης» δεν καθόριζε πάντα τις στάσεις μας απέναντι σε τέτοιες ομάδες; Μήπως όλοι μας δεν είπαμε άλλους «μαχητές της ελευθερίας» και άλλους «τρομοκράτες» ανάλογα μα το προαναφερθέν εθνικό ή παραταξιακό συμφέρον; ]
***
Αλήθεια, δεν βλέπει κανείς ότι το καρα-συντηρητικό Κόμμα του Εργαζομένου Λαού επιλέγει όχι μόνο την πολιτική συμβίωση με τα εθνικιστικά κατάλοιπα της «Εθναρχίας» και του «αντικομουνιστικού αγώνα» αλλά και την προσαρμογή των συμπεριφορών σε επίπεδο βάσης;
Ότι πίσω από τις πολιτικές / πολιτειακές περσόνες του «προοδευτισμού» –συχνά χρήσιμες δια την προσέλκυση ψήφων από τη δεξαμενή πέραν του σκληρού πυρήνα –υπάρχουν δεκαετίες πολιτικής αλλά και κοινωνικής, ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ ενσωμάτωσης σε «εθνικώς ορθά» πρότυπα;
Στην πράξη το ΑΚΕΛ δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί παρά μόνον αν τα όποια κτυπήματα αφορούν «δικά του παιδιά». Όπως και το 04. Στην ουσία το ΑΚΕΛ δεν έχει απόλυτο έλεγχο του κρατικού μηχανισμού. Η Δημόσια Υπηρεσία, οι Δημοτικές Αρχές, η Αστυνομία … είναι χώροι όπου διεισδύει αλλά δεν ελέγχει. Για να λειτουργήσουν προστατευτικά απέναντι σε όποιους «στόχους» χρειάζεται άσκηση πίεσης από μέρους του. Πιστεύω πως και αν ασκούσε περισσότερο έλεγχο σε αυτά τα «εργαλεία» πάλιν δεν θα σπαταλούσε ενέργεια για κανένα «ξένο ή παρτσακλό» που δεν είναι με κάποιο τρόπο «δικός».
Μια πορεία και ένα φεστιβάλ λοιπόν. Ξεκάθαρες –στο επίπεδο ιδεών –οι κατευθύνσεις τους. Θα προσπεράσω τη μεταφορά του Φεστιβάλ στον ίδιο χώρο με την Πορεία. Μπορείς κάλλιστα να το κάνεις χωρίς να επιδιώκεις σύγκρουση… ακόμη και χωρίς την παρουσία κάποιων π. / π. περσόνων του ΑΚΕΛ σαν ασπίδα προστασίας. Μπορείς ακόμα να επικεντρωθείς σε έργο θετικό όπως στη δημιουργία πραγματικών σχέσεων μεταξύ των συμβαλλομένων στο φεστιβάλ, στην μελέτη προβλημάτων, στην εξεύρεση λύσεων, στη δημιουργία πραγματικού υπόβαθρου για συμβίωση.
Γιατί να επιλέξεις ως ουσιαστικό στόχο την αντίδραση στη δράση των «άλλων» ή ακόμη και την προσπάθεια να τους ανακόψεις; Γιατί κάποιοι επιμένουν στην ντιρεκτίβα που λέει πως «οι φασίστες μόνον έτσι καταλάβουν»;
Με την Αστυνομία από δίπλα;
Δηλαδή, οι ίδιοι που στο παρελθόν ήρθαν σε σύγκρουση με την Αστυνομία (και το Κράτος γενικότερα) σε παρόμοιες εκδηλώσεις –αντιρατσιστικές ή διαμαρτυρίας –τώρα περίμεναν διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης;
Επειδή απέναντι ήταν οι «Ελληνόψυχοι»;
Με βουλευτές της συγκυβέρνησης αγκαζέ;
Την άμυνα την κατανοώ.
Την εθελούσια τοποθέτηση εαυτού σε στάση άμυνας όχι.
Ειδικά για χάρη εκείνων που συγκυβερνούν με το ίδιο ακριβώς κατεστημένο που συνεισφέρει στην δημιουργία, καλλιέργεια και στήριξη των «αντίπαλων» τάσεων.
***
Με την βλακώδη πορεία τους προς τη σύγκρουση, μια μερίδα των συμβαλλομένων στο φεστιβάλ συνέβαλε στα εξής:
....1) Τη συσπείρωση των διαφόρων καπετανάτων ανάμεσα στις τάξεις των «Ελληνόψυχων», εκεί που υπήρχαν διαφωνίες και διαχωρισμοί.
....2) Την ευκαιρία για επί του εδάφους άσκηση σε συγκρούσεις πιο πολύπλοκες από τις έως τώρα δράσεις διάφορων ομάδων που στόχευαν π.χ. αλλοδαπούς, ΤΚ, το χώρο της Φανερωμένης, κλπ. Όταν θα εξελιχθεί η αντιγραφή των ακροδεξιών φαινομένων της Ελλάδας, τότε θα καταλάβουμε τι σκατόλλακος έχει ανοιχτεί.
....3) Την πιθανή ανάδειξη προσωπικοτήτων και την ενδυνάμωση συμμαχιών ανάμεσα σε καπετανάτα. Τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει τόσο καταλυτικά όσο η δημιουργία και καλλιέργεια πεδίων μάχης.
....4) Την ενδυνάμωση της αίσθησης ανασφάλειας που παράγει η όποια κατάσταση σύγκρουσης σε μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, ειδικά σε μερίδες του που ΔΕΝ ασπάζονται –ακόμη –την λογική της βίαιης σύγκρουσης.
....5) Την μεταφορά της σύγκρουσης σε ευρύτερα επίπεδα εν τη απουσία εναλλακτικών τρόπων αντιμετώπισης των φαινομένων ρατσισμού.
....6) Την ευχέρεια σε όμορες πολιτικές δυνάμεις να εντάξουν τις ακραίες θέσεις ενάντια στους μετανάστες ως νομιμοποιημένη πολιτική ατζέντα.
***
....7) Την ευχέρεια στα οργανωμένα σύνολα πέριξ του ΑΚΕΛ να παρουσιαστούν ως η μόνη ασφαλής πλατφόρμα για τις αντιρατσιστικές ιδέες… ΠΑΡΑ το ότι σε επίπεδο πολιτικών αποφάσεων και συμμαχιών παραμένει ξεκάθαρα στη σφαίρα επιρροής των εθνοσωτήριων ιδεών και του συντηρητισμού.
Αυτό που ήθελε να ξεκινήσει το ΑΚΕΛ αλλά ντρεπόταν,
το έκαμαν κάποιοι
που δεν ανήκουν
στα οργανωμένα του σύνολα.
Η λάθος κατάλαβα;
***
Μέσα στο 11 έχουμε βουλευτικές εκλογές.
Το ΑΚΕΛ τι θα παρουσιάσει;
Την πορεία στο Κυπριακό; Στην Οικονομία ίσως;
Επομένως, για το ΑΚΕΛ είναι χρήσιμη η ύπαρξη αντιδραστικών, ακραίων ομάδων που ουρλιάζουν για τους μετανάστες και την ελληνικότητα μας.
[ Χωρίς αυτές δεν μπορεί να αναδειχτεί ως ο πόλος έλξης για τη μερίδα εκείνη των ψηφοφόρων πέραν του σκληρού του πυρήνα … που –υπό διαφορετικές συνθήκες –θα εστίαζε τη σκέψη του σε παράπονα π.χ. για την μηδενική προοπτική στο Κυπριακό, κλπ. ]
Χωρίς Λύκους,
το μαντρί
δύσκολα αντέχεται.
Η αναμενόμενη αντίδραση του, τόσο προς κρατικούς / (συν)κυβερνητικούς αξιωματούχους όσο και προς τα σχετιζόμενα πολιτικά σύνολα … το πολύ να εξυπηρετήσει όλες τις πλευρές. Κάποιος ανασχηματισμός, αναδιαπραγμάτευση των ισορροπιών, ατάκες μέσω των καναλιών ένθεν και ένθεν, ικανοποίηση του αισθήματος δικαίωσης και ταύτισης στις καρδιές των διαφόρων ομάδων (θεατών) της εκλογικής δεξαμενής με αντικρουόμενες ιδεολογίες στη σκηνή αλλά ουσιαστικά όμοια νοοτροπία και πρακτική στο παρασκήνιο.
αρκετά μεγάλο
για να μας χωρέσει όλους.
***
Δεν μπορώ πλέον καν να ψάχνω για το που είναι η περίφραξη.
Και ούτε χρειάζομαι να ακούσω τις δικαιολογίες …είτε των «Ελληνόψυχων», είτε των τάχατες «στόχων» τους στο χώρο του ΑΚΕΛ. Ξέρω πως ουσιαστικός στόχος ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ οι απανταχού αποκλίνοντες από τα «εθνικώς ορθά» και οι οπαδοί της ελευθέρας βοσκής.
Στο ΑΚΕΛ απλώς στέλνουν οι πρώην και νυν ΣΥΓΑΤΟΙΚΟΙ του –μέσω αυτών των ομάδων –το μήνυμα «μην στραφείτε προς αυτό τον τρόπο σκέψης, μην τον ενθαρρύνετε, μην πράξετε τίποτα που θα βοηθήσει στη διάδοση του. Τα φεστιβάλ σας, τις συναυλίες σας ΤΖΙΑΙ ΚΑΝΕΙ».
Και το ΑΚΕΛ
μετρά πασσάλους
στην δικιά του περίφραξη!
Ακούω τη μουσική
των Rodrigo y Gabriela
στο κομμάτι “Tamacun” .
Έτσι φαντάζομαι τη ζωή εκτός,
εκεί που δεν χρειάζεται
να μετράς πασσάλους
για να αποκοιμηθείς:
Σαν τα δάκτυλα
που γδέρνονται στις χορδές της κιθάρας.
Θα ήθελα κάποτε να ακούσω…
Labels: ΞΕΝΙΤΕΊΑ, ΠΟΛΙΤΕΊΑ
